او یک بلوچ است...

به قلم: رازگو بلوچ - اردیبهشت 1387

بلوچ, می بینی اش, قامتش تکیده و نحیف, چربی های تنش آب گذشته از سونای بلوچستان و چروک چهره اش هویداست. گویی که از خود مسن تر است.

حرفش یکی است. به چک و چانه زدن های روز مره هنوز عادت نکرده, صاف مثل آئینه. از کلک های متداول مرکزنشینان چیزی سرش نمی شود؛ سرش هم بشود وجدانش اجازه نمی دهد که چنان کند. هنوز پول برایش آنقدر مایه حیات نیست که شرافتش را به آن بفروشد.

شباهت معما گونه ای می شود دید بین یک بلوچ و یک اروپایی, اینکه هردو هر کدام فقط یک نفرند, خودشانند. باید خوششان بیاید از کسی, که تمجیدش کنند. در اظهار تنفر هم شفاف می مانند. هرچند که دیگر این گوهر نایاب به جای منزلت بخشی, بلای جانشان گشته است.

کینه اش اما عجیب است. این سلاحی است برنده و پنهان, آنگاه که دستش از هر ابزار و توان کوتاست. گاه دهها سال مظلوم و بی صدا می ماند تا لحظه انتقام.
گاه چه ساده به کشتن می رود برای هیچ. به زیستن آنقدر کم می اندیشد که کم می کوشد برای بهبود. بگذریم که طبیعت, دیگران و سایه سنگین محیط به او اینگونه آموخته اند.

بلوچ آزرده است, از خودیها, از دیگران, از تاریخ, از حال, از حال و روز خود. از همه می خواهد که بگذارند به درد خود بمیرد؛ مگر آنان که اهل مرهمند, بی مزد و منت, بی تزویر و سیاست.

او که زخم سهمگین تقدیر و تاریخ و طبیعت خورده است, نای رقابت و عرض اندام در جمع پر هیاهوی دور و بر نداشته و از کسانی که حضور رنجورش را بر نمی تابند می خواهد که آدم تر باشند؛ سری به کپر های بی خانمان ها یش بزنند و به انهایی که در دل کوه از مال دنیا به چند برگ داز دلخوش کرده اند, بنشینند آب و خرمایش را بخورند و دست آخربه سمت او دست مهر از آستین بر آرند.

بلوچ اما, سلطان مهمان نوازان است, هر چه دارد مال مهمان است, بی هیچ منت. طبیعت به او اینگونه آموخته است. و این چه شیرین است در دنیای وانفسای امروز, که لذت ها پشت لذت و هوسها پشت هوس چراغ خوبی را بی فروغ کرده اند. و او یک الگوست برای آن دیگرانی که در نیمه راه تمدن و سنت, راه گم کرده و سر از کوچه ریاکاران نفسی نفسی گوی در آورده اند.

مهمان هم که باید پاس دارد حرمت این طینت پاک میزبانش را.
مبارک رازگو- اردیبهشت 1387